17.

Widzę spojrzenia chłopców na swój tyłek. 

Widzę jak patrzą się na moje nogi. 

Jak tylko czekają, 

aż podwinie mi się spódnica,

( którą zawszę noszę). 

I nie obchodzi mnie 

to. 

Bo jednocześnie nie widzę tego 

jednego spojrzenia, 

na którym mi zależy. 

On już przestał na mnie zwracać uwagę. 

Mój tyłek, moje spódnice, ja 

- staliśmy się dla niego powietrzem.

 I boję się, że nie będę w stanie tego dłużej tolerować. 

Że kiedyś stanę przed nim, popłaczę się, 

zażądam, aby na mnie spojrzał, 

pocałuję i powiem, żeby przyznał, że nic nie poczuł

 - wtedy odejdę.

 Za bardzo mam ochot tak zrobić, a jednocześnie wiem, 

że nie mogę.

Więc zostaje mi tylko wyobrażać sobie życie moich wymyślonych postaci. 

Szczęśliwie zakochanych, nieszczęśliwie żyjących albo po prostu innych 

niż ja.